Hoe eenvoudig de oplossing

Hoe eenvoudig de oplossing

Wij onderwijzen schijnbaar een programma van verlichting. Zogenaamd onderwijzen we dat er een manier is waarop jij je denken kunt veranderen en aan de hand van dat proces het dilemma kunt elimineren en transformeren dat jij hier op aarde ervaart in associatie met jezelf – met de dood en met de tijd. Een van de vereisten voor dit soort onderwijs zou lijken te zijn – is onvermijdelijk, uiteindelijk – dat de aardmens, het bewustzijn, zich van dit dilemma bewust is. Als jij je hiermee bij mij wilt aansluiten, wordt dit een onsamenhangend keukenpraatje. Er is geen reden waarom we hier geen discussie over kunnen hebben, want er is geen lering die geen betrekking heeft of kan hebben op het probleem waarin er sprake is van een poging tot een oplossing.

Maar er is een probleem met betrekking tot het menselijk bestaan op de planeet aarde dat axiomatisch is met het begin van zijn bewustzijn in associatie met zijn omgeving. En hij (de menselijke denkgeest) wordt onmiddellijk geleerd zichzelf te verdedigen en zich te associëren in een vorm van werkelijkheid die herinneringen vormt die zijn ouders of zijn maatschappij of zijn soort hebben met betrekking tot wat hij is. Nu, diegenen van jullie die met mij zitten hebben duidelijk een menselijk patroon ontwikkeld van een perceptuele associatie met jezelf die je definieert als de werkelijkheid. Nietwaar?

Dit wordt een keukenpraatje van de eisende partij, want als je alles wat ooit sinds het begin van de tijd gezegd is weglaat, kom je uit bij… wat? Het dilemma van zin. Kan ik dit nog eenvoudiger voor je maken? Het dilemma van de reden waarom jij hier bent. Het dilemma van… wat? Van wie jij bent. Wat ben jij? Nu, het is voor jouw collega’s in de wereld makkelijk om te zeggen: “Wel, ik heb dat probleem opgelost, ik ben accountant” of “Ik ben huisvrouw” of “Ik ben dokter” of “Ik ben een mens” of “Ik ben een Methodist” of “een Sjiiet moslim die alle christenen gaat vermoorden.” Ik ben niet geïnteresseerd in wat je bent. Diegenen van jullie die tot de conclusie komen dat wie je bent je niet bevredigd in relatie tot het bewustzijn van de eeuwigheid dat je voelt, zullen blijven… wat? Zoeken naar een rechtvaardiging voor jezelf. Dit is heel basisch. Maar het zo basisch dat het onvermijdelijk waar is. Nu, in de directe mate dat jij, door welk middel ook, in staat bent je behoefte om te weten wie jij bent te bevredigen… En daartoe kom je misschien door religieuze motivaties, misschien door antwoorden te vinden in je beschrijving van de Braziliaanse kevers, of in de bouw van een master computer die sneller dan het menselijke brein het aantal moleculen in wat dan ook kan wijzen en bepalen, en ga zo maar door. Dus je vindt voldoening. Zij onderhoudt je niet, maar zij onderhoudt je voldoende tot… wat? Tot de dood. Zij onderhoudt je binnen je raamwerk van tijd tot je ondergang. 

Welnu, velen van jullie, en ik deed dat zeker heel vroeg in mijn leven, stelde vragen bij de notie dat mijn bestaan of mijn leven hier op deze planeet gebaseerd was op mijn vernietiging, gebaseerd was op het uiteindelijke bezwijken. Dat leek me altijd heel vreemd, het leek me krankzinnig. En je zou tegen me kunnen zeggen: “Wel, je zult het later weten” of “Dat is de wil van God” misschien, of “We weten dat niet” of “Dat is een deur waar je door heen kunt” of “Je zult op een andere plaats zijn” of welke redenen je me ook gaf. Het bevredigde me nooit.