Hoe eenvoudig de oplossing

Wij onderwijzen schijnbaar een programma van verlichting. Zogenaamd onderwijzen we dat er een manier is waarop jij je denken kunt veranderen en aan de hand van dat proces het dilemma kunt elimineren en transformeren dat jij hier op aarde ervaart in associatie met jezelf – met de dood en met de tijd. Een van de vereisten voor dit soort onderwijs zou lijken te zijn – is onvermijdelijk, uiteindelijk – dat de aardbewoner, het bewustzijn, zich van dit dilemma bewust is. Als jij mij hiermee wilt vergezellen, zou dit een soort bazelen keukenpraatje worden. Er is geen reden waarom we hier geen discussie over kunnen hebben, want er is geen lering die niet omvat of kan omvatten het probleem waarin er sprake is van een poging tot een oplossing.

Maar er is een probleem met betrekking tot het menselijk bestaan op de planeet aarde dat axiomatisch is met het begin van zijn bewustzijn in associatie met zijn omgeving. En hij wordt onmiddellijk geleerd zichzelf te verdedigen en zich te associëren in een vorm van werkelijkheid die herinneringen vormt die zijn ouders of zijn maatschappij of zijn soort hebben met betrekking tot wat hij is. Nu, diegenen van jullie die met mij zitten hebben duidelijk een menselijk patroon ontwikkeld van een perceptuele associatie met jezelf die je definieert als de werkelijkheid. Nietwaar?

Dit wordt het klaaglijke keukenpraatje, want als je alles wat ooit sinds het begin van de tijd gezegd is weglaat, kom je uit bij… wat? Het dilemma van zin. Kan ik dit nog eenvoudiger voor je maken? Het dilemma van de reden waarom jij hier bent. Het dilemma van… wat? Van wie jij bent. Wat ben jij? Nu, het is voor je metgezellen in de wereld makkelijk om te zeggen: “Wel, ik heb dat probleem opgelost, ik ben accountant” of “Ik ben huisvrouw” of “Ik ben dokter” of “Ik ben een mens” of “Ik ben een Methodist” of “een Sjiiet moslim die alle christenen gaat vermoorden.” Ik ben niet geïnteresseerd in wat je bent. Diegenen van jullie die tot de conclusie komen dat wie je bent je niet bevredigt in relatie tot het bewustzijn van de eeuwigheid dat je voelt, zullen blijven… wat? Zoeken naar een rechtvaardiging voor jezelf. Dit is heel basisch. Maar het zo basisch dat het onvermijdelijk waar is. Nu, in de directe mate dat jij, door welk middel ook, in staat bent je behoefte om te weten wie je bent te bevredigen… En daartoe kom je misschien via religieuze motivaties, misschien door antwoorden te vinden in je beschrijving van de Braziliaanse kevers, of in de bouw van een master computer die sneller dan het menselijke brein het aantal moleculen in wat dan ook kan wijzen en bepalen, en ga zo maar door. Dus je vindt voldoening. Zij onderhoudt je niet, maar zij onderhoudt je voldoende tot… wat? Tot de dood. Zij onderhoudt je binnen je raamwerk van tijd tot je ondergang.

Welnu, velen van jullie, en ik deed dat zeker heel vroeg in mijn leven, stelde vragen bij de notie dat mijn bestaan of mijn leven hier op deze planeet gebaseerd was op mijn vernietiging, gebaseerd was op het uiteindelijke bezwijken. Dat leek me altijd heel vreemd, het leek me krankzinnig. En je zou tegen me kunnen zeggen: “Wel, je komt er later wel achter” of “Dat is de wil van God” misschien, of “We weten dat niet” of “Dat is een deur waar je door heen kunt” of “Je zult op een andere plaats zijn” of welke redenen je me ook gegeven hebt. Het bevredigde me nooit. Ik voelde de frustratie van mijn bestaan in relatie met pijn. Dat was de vraag al heel vroeg voor mij, voor diegenen van jullie die misschien niet weten wie ik ben, het maakt werkelijk geen verschil, je zult toch geen gelijk hebben. Maar hopelijk zul je kunnen zien dat ik tot je spreek vanuit wat genoemd zou kunnen worden een lucide of Lichte denkgeest. Ik ben door een paar hele dramatische ervaringen heengegaan. Jullie glimlachen omdat velen van jullie mijn ervaringen kennen en inderdaad zelf ook deze ervaringen hebben. We komen uiteindelijk uit bij de uitspraak dat het hele proces dat ooit is onderwezen in het idee van het verwerven van kennis en gevorderde associaties van waarneming onvermijdelijk zal omvatten wat je christelijke mystiek zou noemen of transformatie van de denkgeest tot een nieuw bereik van bewustzijn.

 We lopen hier hard van stapel. Ik zou je liever de premissen geven aan de hand waarvan je deze conclusie zult zoeken. Het was voor mij heel duidelijk, en dit kwam heel vroeg in mijn levensfilosofie, misschien vanwege mijn vroege getuigenissen van massale sterfte met de atoombom en de ongelofelijke holocaust en alle dingen die samengingen met de vernietiging van individuele bewustzijnen. Maar het werd me duidelijk dat er geen oplossing was voor de betekenis van het leven als het uiteindelijk geassocieerd zou gaan worden met vernietiging. Maar toen ik dat onderzocht, vond ik in mijn denkgeest een verklaring – misschien zou je het een verklaring van onvermijdelijkheid noemen – van een heelheid, of een waarheid, of een God, of Liefde, of uiteindelijk van een enkelvoudig doel van Liefde en begrijpen – een ontologische, primordiale realisatie van heelheid die zich in ons allen bevindt die niet zou kunnen worden bevredigd geassocieerde slechtheid of geassocieerde afgescheidenheid, eenvoudig omdat uiteindelijk mijn denkgeest niet de conclusie wilde trekken van pijn en dood en ziekte en hebzucht en bezit in associatie met liefde. De wijzen waarop ik degenen van bewustzijn zag liefhebben en verliezen leken mij frusterend en onrechtvaardig. Ik heb mij heel vroeg afgevraagd waarom het is dat ik het altijd ben, en iedereen hier, die de dingen verliest waar hij van houdt, zodat hun werkelijkheid uiteindelijk gebaseerd moet zijn op… wat? Pijn en dood, verdorie!

Nu, ik begrijp dat de menselijke conditie van bestaan – de Master Teacher, Jezus, in de Cursus in Wonderen, noemt dit angst. Hij heeft eenvoudige uitspraken, die moeten worden onderzocht in de Cursus in Wonderen, zoals “liefde is het laten gaan van angst” – De conditie van de verstandelijke denkgeest was, zo zag ik heel vroeg, was angst. En dit wordt voor lief genomen door de verstandelijke denkgeest die zich vereenzelvigt in een ontbreken of in een bestaans-situatie. Maar uiteindelijk zijn velen van jullie ergens binnen dat kader de frustratie beginnen te voelen van de onvermijdelijkheid van je eigen vernietiging, hetzij van moment tot moment, of in een opeenvolgend verouderingsproces – het proces van oud worden, gerimpeld en belanden in het verzorgingstehuis of overreden worden door een biervrachtwagen of kinderen die je verlaten – alle dingen waar je echt niet graag naar kijkt, maar alle dingen die onvermijdelijk waar moeten zijn. 

Nu, in de directe mate dat je jezelf in die associatie begint te betwijfelen, zul je zoeken, en heb je gezocht, naar een oplossing van het dilemma. Ergens onderweg heb je ontdekt dat er hier geen antwoord is. Dit is een grote stap, nietwaar? Nu, dit kan zich manifesteren in alles van volwassene schizofrenie, waar het bewustzijn zich al heel vroeg ervan bewust wordt dat het doel in het leven de dood is, dus snijdt hij zijn polsen door en sterft. Maar de conclusie in je eigen denkgeest en het dilemma was dat je redelijkerwijs kunt zien dat vernietiging niet de oplossing is, want hoeveel je er ook aan toeschrijft, je kunt niet anders dan te ondernemen in enige staat binnen het kader van jezelf een voortdurend bewustzijn te verklaren. Is dat niet zo? Laat me je ‘ja’ horen zeggen. Nu, hierop zullen we dus wat formuleren? Religies. We krijgen een hemel, we krijgen reïncarnatie waar we allemaal terugkeren. En dit lijkt me allemaal heel redelijk. Maar het loste mijn dilemma niet op. Weet je waarom? Omdat de vraag die op dat punt bij mij bleef deze was: Wat is dan nog de reden voor het leven? Waarom is het dat als er deze liefde is, en dit begrip en deze vriendelijkheid, en in mijn oprechte zekerheid, deze compassie voor mijn broeder, waarom is het dan dat we die niet hadden? Waarom konden we die niet vinden? Waar was het?

Dit is nu het begin van een echte spirituele zoektocht. Waar wordt die bevredigd? Waar heb jij individueel een verlichting gevonden voor je bestaan in associatie met pijn en de dood? Alle aardse bewustzijn binnen het kader van de tijd vindt, ieder moment, een verlichting binnen hun waarneming van hun bestaan. Dit is het fundamentele onderricht. Deden zij dat niet, als zij maar een moment zouden stoppen en de onmogelijkheid van hun situatie zouden erkennen, onderwijs ik je dat je het transformatieve proces zou beginnen. Dit is het hele onderwijs van de Cursus in Wonderen – het is inderdaad het hele onderwijs van alle processen van verlichting, de absolute notatie dat er een bewustzijn voorbij waarneming is. 

Het dilemma dat dan rijst is dat als er een bewustzijn voorbij deze waarneming is dat goedaardig en goed en liefdevol is, hoe houdt het dan rekening met de pijn en dood die ik ervaar? Nu, er is letterlijk geen oplossing voor die vraag? Heel basisch, als je begint met de premisse – en dit is echt fundamenteel, maar hier is de kern van het probleem – als je begint met de fundamentele bewering dat er een almachtige, algoede, kracht is, noem haar God of noem haar Heelheid, noem haar Eenheid, noem haar niet-conflictueuze Werkelijkheid, noem haar wat je maar wil, dan blijf je zitten met het dilemma dat:

– Als zij algoed is en de pijn en dood van de aarde laat bestaan binnen haar gewaarzijn, dan is zij niet almachtig en moet daarom wel bezeten zijn door een kracht die met haar in conflict kan zijn.

– Als zij almachtig is in heelheid en herkenning en voorziet in de vreselijke ongerechtigheden en onvermijdelijke ondergang van het bewustzijn in associatie met de aarde en daar niets aan doet, is zij niet algoed. 

Wat jij hier geformuleerd hebt binnen je eigen waarneming is een God. Maar op de lange duur moet je jouw God wel als onrechtvaardig zien, want als Hij waar is en heel, waarom laat Hij deze dingen dan bestaan? Dit is precies de conditie waartoe Aquinas zou komen in een discussie met een andere broeder; die Augustinus, die alle religies en filosofieën zijn tegengekomen in het dilemma van de confrontatie van goed en kwaad.

Het probleem is dat überhaupt de erkenning van het kwaad, wat jij dualiteit noemt, de mogelijkheid aftrekt van een totaal goed. En hier komt altijd het conflict. Luister naar me: Er is geen oplossing voor dit probleem behalve een: Dat goed niet weet van kwaad. Ik ga er direct heen. Dit is het hele buddistische onderwijs – dat een conceptuele God onmogelijk is. De conclusie waartoe jij moet komen is die van een niet-oordelend hele ding. En je kunt dat doen in een soort verklaring van Dharma, of in de joodse traditie, van een God waarvan we niet mogen spreken – een God die ons niet kent, een God die helemaal niet van ons af weet. Dat is een uitspraak van redelijke socratische waarheid: Goed kan niet weten van kwaad. Oké, nu zit ik daarmee. Ik weet dat. Hoe lost dat mijn probleem op? Het idee dat waarheid en heelheid hier niet van weten lost mijn probleem van mijn associatie met het kwade en de dood en alle dingen die hier zijn niet op. Is dat niet vreemd?

Nu, heel eenvoudig en logisch, als er goed en heelheid is die ik kan uitdrukken, dan moet het zo zijn dat ik daarvan in mijn eigen denkgeest weet, oké? Nu, als er geen conflicterende kracht is in associatie met het goede, moet het zo zijn dat het mijn denkgeest is die in conflict is met het goede. Grote stap nu hier. Waarom? We zitten in het existentialisme. We zitten waarin? Subjectieve werkelijkheid. We doen een uitspraak dat het enige probleem en de enige oplossing zijn vervat binnen mijn eigen referentie – mijn eigen kader. Waarheen heb ik het probleem gebracht? In focus. Dit is een grote stap. Waarom? Ik kan goed niet de schuld geven zonder toe te geven dat goed is kwaad, dus heb ik dat er afgetrokken. Ik kan kwaad niet buiten mij opeisen zonder de ontkenning dat er een positief goed is, hetgeen mij in een positie brengt waarin ik probeer te beoordelen wat goed en kwaad is, wat precies is wat het menselijke dilemma is.

Dus als ik daarvan af kan komen, dat het kwade zich niet buiten mijzelf bevindt, kan ik de notatie aanvaarden dat mijn denkgeest in conflict is. Als dat zo is, dan moet de oplossing voor het conflict zich ook in mijn denkgeest bevinden. Hé, we krijgen het te pakken; we zijn er heel dichtbij. Nu begin je rond te kijken en je zegt: “Ja, er bestaat veel bewijs van een transformatief proces van denken waar ik individueel vrede kan vinden, genade kan vinden, gelukzaligheid kan vinden binnen mijn eigen constructie.” Vanzelfsprekend moet de zoektocht naar die waarheid – en dit lijkt vreemd, maar niet als je er echt naar kijkt – zich in rechtstreekse associatie bevinden met de uitdrukking van het probleem binnen de psychologie van het individu. Is dat niet zo? Als hij de pijn niet voelt, als hij een oplossing heeft gevonden voor zijn persoonlijkheid, voor wie hij is – en het kan me niet schelen hoe of dat het met drugs gebeurt of met kinderen of met een familie of met een vestiging, alleen maar met het omgaan en vasthouden aan de dood, of met Eros en uitgaan en feesten en zeggen: “Mij een zorg” – hij heeft een oplossing gevonden. Dat bewustzijn zal deze talk werkelijk een zorg zijn, toch? Hij zal zeggen: “Nou dat is leuk voor jou, maar ik heb het probleem opgelost” , dus hij zal niet luisteren naar een Christus Stem – dit is Jezus Christus, of mij ontwaakte Stem, die aan jou verkondigt dat jouw koninkrijk niet van deze wereld is, dat het probleem van de waarheid niet kan worden opgelost in wederkerigheid of gekoppelde ideeën of het eerste convenant – het idee dat je iets gaat geven om iets terug te krijgen – maar alleen in de stelling van de heelheid van een enkelvoudige macht die uiteindelijk moet uitgaan van jouw eigen denkgeest. 

Dus we gaan hier zitten en ratelen en je zeggen: Ja, in de hele geschiedenis van de mens is altijd geweten van een proces – Jezus noemt het Een Cursus in Wonderen – van verlichting, een initiatie, een transformatie, een openbaring, opstanding van de denkgeest tot de zekerheid van zijn heelheid. Het is ook nu echt geen geheim. Waarom is het dan dat zij op aarde er niet van weten? Heel eenvoudig omdat ergens binnen de details van subjectiviteit het riekt naar super-denkgeest. Het riekt naar een denkgeest die manipulatiever zou kunnen worden in zijn eigen associaties Het is een uitdrukking dat uiteindelijk macht in waarneming corrumpeert. Eigenlijk is het hele onderricht er een van de noodzaak – en dit is de enige manier waarop het kan worden bereikt – van overgave, op te geven, te laten gaan, het kwade niet te weerstaan, niet deel te nemen in het functioneren van je eigen perceptuele denkgeest in associatie met zichzelf. Natuurlijk, als je dat gaat doen, zul je ook worden veroordeeld en geoordeeld omdat je niet participeert in het sociologische doodritueel. Je broeders zullen zeggen: “Kom, sterf met ons. Kom op, je hebt hier de verantwoordelijkheid voor de dood”, en je doet het nog steeds.

Dus de oplossing moet zijn en zal zijn en wordt verklaard te bestaan in de transformatie van je denkgeest. Hoe die tot stand kan komen en hoe die tot stand komt ligt besloten in de tradities en geschiedkundige referenties van het mystieke christendom en soefisme en occulte boeddistische en hindoeïstische leringen, in alles, in astrologie, in de verklaringen van Society of Whole Minds – een broederschap misschien. In de directe mate waarin de wereld deze pijn voelt, lost het haar problemen op via pacifisme, tot de uitdrukking van een behoefte om samen te komen en te communiceren, tot op het bereik van de zekerheid van hele communicatie in de relatie van broeders – maar alleen door… wat? De transformatie of de verandering van jouw denkgeest. De declaratie van een werkelijkheid van perceptueel existentialisme is het begin van verlichting en zal niet op een andere manier worden bereikt. De weerstand, de vastbeslotenheid van de perceptuele denkgeest, objectief iets buiten zichzelf de schuld te geven voor zijn dilemma is alomtegenwoordig omdat het perceptuele bewustzijn zich bevindt in associatie met de objectieve werkelijkheid. 

 We zetten daarom alleen koers naar transformatie Hier is het grote dilemma, als je er echt naar wilt kijken. Je hebt in je denkgeest een idee van het veranderen van je denken en het uitkomen, zeg, bij een conclusie van waarheid. Aangezien je je bevindt in een lichaamsassociatie, doe ik de uitspraak dat verlichting of transformatie de transformatie meebrengt van het fysieke lichaam. Dit is de hele behandeling van Een Cursus in Wonderen. Bewustzijnen in waarneming verkiezen hun denkgeest te scheiden van hun lichaam met uitspraken als: “Ik ben niet een lichaam en ik kan een goede denkgeest vinden.” Vanzelfsprekend, als zij zich bevinden in associatie met het lichaam in welk kader of welke waarneming zij ook zijn, moet het wel de verandering van het hele zelf zijn dat verlichting brengt. Die zal niet zonder dien optreden. Dit is waar wij onze leringen aanvangen. Wij beginnen onze leringen met de stelling dat God niet gekend kan worden omdat Hij is. Dat ik Hem niet perceptueel kan kennen, maar door een transformatie van mijn denkgeest. Ik kan erkennen dat ik deel uitmaak van de heelheid en in feit dat hele ding ben. Dit is alles wat ik onderwijs. Dit is alles wat alle initiaties zullen onderwijzen.  

 Het probleem is natuurlijk dat het het opgeven moet omvatten van mijzelf in associaties met de dingen waaraan ik tot nog toe waarde heb toegekend. Ik moet, letterlijk, laten gaan en God laten. Ik moet ophouden de voordelen van het bestaan na te streven. Is dit sterven en opnieuw geboren worden? Ja. Je kunt het op een miljoen manieren zeggen. En totdat je de pijn van het bestaan voldoende voelt – we zouden het kunnen noemen, tot je begint te zoeken naar een werkelijke bron vervat binnenin jou in associatie met jouw denkgeest – zul je blijven participeren in het ritueel van de tijd, in het ritueel van de beginnende erkenning van je associatie met je eigen vernietiging.

Dit is een gevorderde cursus. Dit is voor bewustzijnen die:

– Nummer 1: het dilemma hebben gezien en

-Nummer 2: vanwege hun zoektocht, zijn begonnen de roerselen te voelen, via beeldvorming – via wat je misschien openbaring zou noemen, door individuele episodes van associatie met de dood misschien – hebben de verandering gevoeld die zich in hun denkgeest voordoet, op misschien een mystieke manier. Aan de hand van welk middel dan ook. Zij hebben dat erkent en nu kan ik aan hen verklaren: “Ja, broeder, dit speelt zich af in jouw denkgeest. Dit is een ontwaken – een fysiek ontwaken in jouw denkgeest die je kunt vinden.” Dit is de verklaring van Een Cursus in Wonderen. Een Cursus in Wonderen door het bewustzijn Jezus Christus, uit het lichaam, is niets anders dan een zekere verklaring van de transformatie van jouw denkgeest tot heelheid. 

Dus we zitten hier en ik zit hier met die denkgeest en verklaar dit. Ik ben me er volledig van bewust, zoals jij dat nu zal zijn, dat, in jullie voltooiing van jullie processen – en velen van jullie gaan de wereld in met deze boodschap, jullie zullen worden ontkend en aangevallen. Jezus doet een hele simpele uitspraak in de Cursus wanneer Hij zegt: Laten we eerlijk zijn, als je de Christus kan vinden, zul je Hem doden omdat de conditie van je bestaan in beperking een ontkenning moet zijn van de heelheid van jou. Maar als je begint met die premisse, zul je wat je zou kunnen noemen een verdedigingsloze houding aannemen. Je zult zaligsprekingen beginnen te beoefenen door liefde, begrip en vergeving. Je zult vasthouden aan de grief van je verleden tijd associaties. Nu bevind je je in de mechanismen van de transformatie van de denkgeest. Je zult dan het wonder beginnen te ervaren via je non-participatie, via het opkomen van een hele denkgeest die alle beperkte waarnemingen overstijgt die eerst over jezelf had. Is dat niet glorieus? Dat je dit daadwerkelijk in je denkgeest zou kunnen doen? Natuurlijk kun je dat.