Het enige antwoord

 

Dat doe ik – ik communiceer ergens in mijn eigen associatie met mijn eigen gedachtevormen. Jullie ondergaan hier ervaringen van communicatie. Dit is wat ik wil dat jullie zien: Het heet cellulaire communicatie. Het is vreemd dat in iedere cellulaire mis-identiteit van het lichaam of zijn beperkte formulering van communicatie binnen zichzelf – de enkele bedreiging die erbinnen is vervat – zijn eigen hele associatie besloten ligt die het aanwendt als een macht van zichzelf.

Er is een waarschuwing die ik sommigen van jullie heb gegeven die ik vandaag wil uitleggen; en ik hoop dat ik die kan verduidelijken, want als je dit begrijpt zou hij deel kunnen uitmaken van het onderwijs van Endeavor Academy. Natuurlijk is de cellulaire associatie… Ik zal dit bewustzijn gebruiken omdat ik naar hem keek en tegen hem zei: “Jij bent kankerachtig.” Ik wil kijken of je dit met mij kunt vatten. Het spijt me dat ik je dit zal moeten vertellen en hiertoe zijn nu de microbiologen of wie het ook zijn gekomen: De enige cel van welke zij in de cellulaire associatie vaststellen dat hij eeuwig is, is die verdraaide kankercel. Natuurlijk proberen jouw kankercellen je iets te vertellen over hun ontevredenheid met het arrangement dat jij aan hen opdringt via jouw eigen genetische geheugen.

Ik ga het voorlezen, want het staat deze week in het tijdschrift Life en het meest ongelofelijke ervan is dat terwijl ze de duur hebben vastgesteld van de… er staan beschrijvingen in van de looptijd van het chromosoom – daar maak ik me niet echt zorgen over. Maar wat zij van plan zijn is een kankercel te nemen en het deel ervan dat eeuwig is te gebruiken om het te identificeren in zijn voortgezette beperking. Het is precies het tegenovergestelde van wat zij zouden moeten doen. Natuurlijk vanwege hen is het leven levensduur in plaats van de conversie van de perceptuele associatie. Luister naar me: het kan mij niet schelen waar je dit hoort, ik heb je al verteld en ik ga je nog eens vertellen, en je zult je hiervan rot schrikken: Feit is dat perceptuele associaties die zich associëren met Een Cursus in Wonderen – ik heb dit de eerste keer gezegd toen ik naar de Cursus keek – sterk geneigd zullen zijn om kankerachtig te worden. Dat is een feit en jullie vinden dat niet prettig. Maar wat je niet begrijpt is dat er voor mij niets weldadiger is dan kankerheid. Overduidelijk is het een gebruik van een macht van een cel die door alle cellen kan worden gebruikt, in plaats van te worden ontkend, waar verdedigingen worden opgezet om de cel aan te vallen die in feite slechts… wat? …zich de macht van God toe-eigenen om zich te vermenigvuldigen, hetgeen precies is wat alle andere cellen doen, nietwaar? Omdat zij zichzelf identificeren in de beperking van de projecties van hun eigen zelf met henzelf.

Er is iemand, Bernie Siegel, die je hier zou moeten uitnodigen. Hij zegt dat je je kanker weg kan lachen. Natuurlijk is dat waar. Hij gaat er niet ver genoeg mee, maar de grootste grap in het universum is kanker. Kanker is wat God is. Jullie vinden dat niet leuk. Wat jullie willen doen is je cellulaire relatie beperken. Natuurlijk, de demonstratie in kwantum in elke cel is zijn eigen hele werkelijkheid. Wat is specialisatie anders dan de dood? Specialisatie is uitsluitend de dood. Jij verlaat je op de specialisatie van je beperkte communicatieve middelen om maar niet te zien dat je heel bent.

Wie volgt me hier? We worden geconfronteerd met een situatie waarin jij volmaakte beperkte communicatie demonstreert. Dat moet je wel doen of je zou niet weten dat je dat doet. Wie ziet dit? Je gebruikt klaarblijkelijk een macht in het universum om een lichaamsassociatie te demonstreren. Jezus zegt dat dit een breuk in communicatie is en natuurlijk is het dat. Maar bedenk, er is niets buiten jouw denkgeest, of het nu een uitbreiding is door de denkgeest van God of een projectie door jouw denkgeest. Het is altijd een associatie met… wat? …zichzelf! Jij, domoor! Je bent alleen in associatie met jouw eigen denkgeest. Je zet het conflict op om de noodzaak te verifiëren voor het behoud van de specialisatie. Heb je dat? En je zult de bronnen van dat genetische geheugen vervat binnen dat zelf opgebruiken en dat wordt het verouderingsproces genoemd. Begrijpen jullie me? Dus je eindigt met een vreselijk ding. Kijk maar naar deze arme mevrouw. Kijk naar jullie, domoren, wat jullie doen. Jullie denken werkelijk dat er een verschil bestaat in deze cel en in deze cel, maar het verschil in deze twee cellen is precies wat je probleem is, want tussen deze twee cellen bevindt zich ofwel een hele associatie van werkelijkheid of een beperkte associatie die wordt uitgewisseld in een speciaal conflict tussen het cellulaire arrangement. Hebben jullie dat? Het is een beperkte vorm van communicatie op basis van het genetische geheugen die een conditie moet zijn van levensduur. En die zal worden opgebruikt – maar dat hoeft niet zo te zijn.

Welk hoofdstuk is dit? Zes? Je gebruikt uiteindelijk de werkelijkheid op, want de werkelijkheid is niet een potentieel van cellulaire relatie. Wie hoort dit? Dit is hoofdstuk 6 in Een Cursus in Wonderen. Jij gelooft dat je het vermogen en het potentieel hebt om je eigen werkelijkheid uit te oefenen in een combinatie van je genetische geheugen. En die heb je ook. En je doet het ook. Maar onthoud dat het fundamentele concept van zelf-associatie – dat wil zeggen, autonomie van zelf – gebaseerd is op dis-associatie, niet op associatie. Het is een breuk in communicatie. Maar als die eenmaal optreedt, zal zij een voortdurende breuk binnen de perceptuele geest weerspiegelen. Begrijp je dat?

Wat heeft zich geëvolueerd in wat er met je lichaam gebeurt? Je neemt een communicatievehikel dat ontworpen is om beperkt te zijn, en door het non-conflict, wat zelf-identiteit is, formuleer je een nieuw scheppend doel voortkomend uit de denkgeest dat gevormd is in de onvermijdelijke realisatie dat het uitsluitend schept en dat de storing van dat concept cellulair is wat het lichaam is. Als het waar was dat het lichaam alleen met zichzelf zou kunnen blijven communiceren, zou de tijd zich voor eeuwig in conflict uitbreiden. Maar onthoud dat de fundamentele aard van wat jij het leven of het bestaan noemt een conflict is, omdat het een conflict is tussen twee cellen.

Oké , hier is de sleutel: Geen van beide cellen is werkelijk en tot je dit begrijpt zul je vanaf een van de concepten kaatsen, omdat die een voordeligere associatie lijk te hebben met je eigen cellulaire zelf. En je noemt het balans, en je doet alles wat je kunt om je lever te laten opschieten met je longen, maar alleen voor de duur van hun wederzijdse associatie in de herinnering van het mechanisme van wat zij zijn. Zie je dat? Het is een uitvinding van het bewustzijn, nietwaar? Kun je het feit accepteren dat ze geen van beide werkelijk de sleutel hiertoe is? Als zich tussen de twee associaties, die projecties zijn van elkaar, zich uitsluitend nog een andere projectie bevindt, zullen de cellen zich blijven delen in hun beperkte associaties met elkaar. Wanneer een van hen zich meer bedreigd voelt in hun associatie, zal die een levensduur-cel beginnen te reproduceren. Dat is uiteindelijk kanker. Maar die cel gaat eenvoudig de enkelvoudige macht van het universum gebruiken om zich te repliceren. Dat heet ‘het vuur stelen van de goden.’ En het wordt cellulair gedaan. Wat jullie ermee doen is verbazingwekkend. Jullie roepen andere huurlingen op om je eigen cellen in relatie met jezelf aan te vallen en te vernietigen. Dat slaat absoluut helemaal nergens op.

Hier is de sleutel: Niet alleen slaat het nergens op, het is niet werkelijk. Communicatie, om werkelijk te zijn, moet heel zijn. Beperkte communicatie in vorm is nooit werkelijk. Toen God jou schiep, maakte Hij jou deel van Hem. Daarom is aanval binnen het Koninkrijk onmogelijk. (hoofdstuk zes: Het enige antwoord) Het is nooit gebeurd. Jij kunt het conflict niet begrijpen zolang je niet ten volle het fundamentele feit begrijpt dat de lichaamsidentificatie niets weet, dat het slechts weerspiegelt vanaf zijn eigen associaties. Ik bied jullie dit aan als je het wil horen. Nu, de Geest spreekt natuurlijk niet als eerste, maar hij antwoordt altijd iedere associatie, omdat iedere associatie in feite heel is binnen zichzelf. Dat kan niet anders dan zo zijn.

Bedenk dat de vorm of het concept de aanvankelijke breuk in communicatie was teneinde wederzijdse delen van onwerkelijkheid te formuleren. Nu, de gespleten-denkgeest, de menselijke denkgeest, kan de Geest niet horen, letterlijk niet. Maar hij gelooft wel dat het gedeelte van de denkgeest waardoor het werd gemaakt tegen hem is, en hij noemt het kanker. Nee nee, hij noemt het kanker. Hij wordt kwaadaardig. Die kracht probeert hem heel te maken en hij probeert zich ertegen te verdedigen. Het vat dit op als een rechtvaardiging, letterlijk, om zijn maker aan te vallen. Hij gelooft dat de aanval de beste verdediging is, en wil dat jij dat gelooft. Als je dat niet gelooft zul je zijn kant niet kiezen, en de gespleten denkgeest heeft dringend behoefte aan bondgenoten, maar niet aan werkelijke associaties.

Luister, hier is wat er gebeurt. Omdat de gespleten denkgeest, die de associatie is van de gedachtevormen in het lichaam – in jouw geest iets waarneemt wat hem vreemd is – wat doet het? – wendt het zich tot het lichaam als bondgenoot, omdat het lichaam geen deel van jou uitmaakt. Het lichaam maakt geen deel van jou uit.

Nogmaals, het lichaam maakt geen deel uit van hele denkgeest. Het is al een projectie van de beperking, het is al een projectie daarvan en wordt in die associatie gebruikt. Kijk wat er gebeurt: Dit maakt het lichaam, het communicatievehikel, tot vriend van het ego – dat wil zeggen, vriend van de gespleten denkgeest, omdat het zich iets kan noemen: “Mijn naam is Jane Doe. Ik ben iets in associatie met mijzelf in mijn eigen denkgeest.” Nu, het is een bondgenootschap dat onomwonden op afscheiding is gebaseerd, en het erkent dat het is gebaseerd op afscheiding en vervat is binnen zijn eigen zelf. Als jij voor dit bondgenootschap partij kiest, als jij partij kiest voor de aarde, als jij partij kiest voor jouw identiteiten hier, zul je bang zijn, omdat je partij kiest voor een bondgenootschap dat bang is. Dat zich beschermt in zijn eigen lichaam-denkgeest. Is dat zo? Natuurlijk vertel ik je op te houden mens te zijn, maar jij wil dat niet. Jij wil jezelf beschermen en je associëren met de vorm.

Hier is de sleutel tot dit: Niets van deze associatie is werkelijk. Nogmaals, heb je dat? Het is altijd een weerspiegeling van de noodzaak het deeltje-lichaam te houden in beperkte communicatie. En dat doet het heel succesvol voor je. En je bedreiging is, natuurlijk, God. Hier is een prachtige zin: De gespleten-denkgeest, die niet werkelijk is, gebruikt het lichaam om samen te spannen (samen te komen) tegen je denkgeest, en omdat de gespleten denkgeest, het ego, beseft dat zijn ‘vijand’ aan hen beide een eind kan maken door het simpele inzicht dat ze geen deel uitmaken van jou, verenigen ze zich in de aanval. En dit is letterlijk waar. Elke vorm verenigt zich met iedere andere vorm om zijn eigen werkelijkheid aan te vallen. Hebben jullie dat? Dit is misschien wel de vreemdste waarneming van allemaal, als je bedenkt wat het werkelijk inhoudt. Ik weet dat velen van jullie nog steeds denken: “Oh, mijn gespleten denkgeest is werkelijk.” Dat is onzin. Je associatie met jezelf is niet werkelijk en was dat ook nooit. 

Nu, het ego, dat niet werkelijk is, probeert de denkgeest, die wel werkelijk is, ervan te overtuigen dat de denkgeest het leermiddel van het ego is. Hij doet precies het tegenovergestelde. Jij probeert God te vertellen dat jij Hem kunt onderwijzen wat jij bent. Dat is wat ik zojuist zei. Begrijpen jullie dat? Vervolgens beoordeel jij God in de relatie dat Hij maar herkent wie jij bent in jouw eigen gespleten denkgeest. Kun je dat horen? Je blijft proberen al deze associaties van je denkgeest ervan te overtuigen dat ze in feite werkelijk zijn, en niet alleen dat, maar als je hen er niet van overtuigde dat zij werkelijk zijn, zouden zij God worden. Ik heb nog een verdere stap voor je. Als je niet probeerde Jane Doe ervan te overtuigen dat zij Jane Doe is en jij jij bent, zullen jullie beiden converteren tot God. Eerst door de conversie van het communicatieve vehikel dat jullie ontworpen hebben om niet te communiceren. Je moet dat wel gebruiken, omdat het ontworpen is om niet te communiceren. Gelukkig is het perfect ontworpen om niet te communiceren. Dat moet zo zijn, omdat het vervat is binnen totale communicatie. Wie hoort dit?

Dus, als we jouw totale onvermogen om te communiceren, die jij juist vermogen noemt, kunnen perfectioneren, zul je automatisch terugkeren naar wat jij werkelijk bent. Maar dat voelt kankerachtig voor jou, omdat elke cel om herkenning vraagt en die macht gebruikt in zijn eigen beperking. Wat is het antwoord? Liefde! Maar onthoud dat iedere perceptuele associatie letterlijk de ontkenning is van liefde, die is wat schepping is. Misschien, misschien, kun je beginnen te vatten wat dit zegt, zodat Een Cursus in Wonderen groepen die samen komen om elkaar aan te vallen en deze boodschap te ontkennen door de bevestiging van hun eigen denkgeest, in feite kanker ontwikkelen in plaats van God. 

Maar onthoud dat kanker en God hetzelfde zijn. Ik ben er niet zeker van of jullie dat allemaal begrijpen. Op de een of andere manier scheiden jullie graag de cellulaire identiteit af. Maar als je een harmonie introduceert in je levercel en je hartcel of je longcel, zullen zij perfect functioneren in die communicatieve associatie in de tijd die noodzakelijk is voor de totale ontbinding van het lichaam.

Velen van jullie komen heel dichtbij de ontbinding van het lichaam, eenvoudigweg omdat het lichaam niets anders is dan een weerspiegeling van jouw eigen onwerkelijke denkgeest, hetgeen hetzelfde is als te zeggen dat jij in je in je eigen denkgeest in slaap bent, terwijl je je eigen associatie naar jezelf terug spiegelt. Het ego (de duivel), dat niet werkelijk is, probeert de denkgeest, die wel werkelijk is, ervan te overtuigen dat de denkgeest het leermiddel van het ego is; en voorts, dat het lichaam meer werkelijkheid bezit dan de denkgeest. Dat doet het heel letterlijk. Niemand die juist denkt kan dit ook maar enigszins geloven, en niemand die juist denkt geloof het ook. En waar ik juist denk geloof ik niet dat jij jezelf in je eigen denkgeest kunt afscheiden en gewoon met niets kunt communiceren. Als ik kijk naar een beperkte lichaams-associatie – en velen van jullie komen hiertoe – zal het heel duidelijk zijn dat dat lichaam niet communiceert. Het zou heel duidelijk moeten beginnen te worden. Je kijkt ernaar en het doet alleen: blah blah blah blah blah. Het heeft helemaal niets met de werkelijkheid te maken. Het is een obstructie voor jouw eigen werkelijke associatie, die buiten jou is gereflecteerd om vast te houden aan je identiteit. Waar hou je in hemelsnaam aan vast? Je zou jezelf die vraag moeten blijven stellen, want je zult uit elkaar vallen. Niet alleen zul je uit elkaar vallen, maar je hebt jezelf ontworpen om dat te doen, en dit is vervat binnen de cel. Dit is wat je hier in dit artikel kunt lezen.

Zie je de zinloosheid van de vraag: “Wat ben ik?” Kun je dit vatten? Hoor dan het enige antwoord van de Heilige Geest/God/Jij op alle vragen die jij opwerpt: jij bent een kind van God. Jij bent God scheppend, een onschatbaar deel van Zijn Koninkrijk, dat Hij geschapen heeft als deel van Hem. Je kun je er niet van afscheiden. Domoren, waarom horen jullie niet gewoon? Waar zijn jullie in hemelsnaam bang voor? Jullie zijn alleen bang voor je eigen denkgeest.

Als je het wil bestuderen, ga je gang. Je hebt het faliekant mis in de associatie. Want je hebt het altijd mis in je eigen denkgeest en het is heel moeilijk voor je om dat toe te geven. Maar feit is dat er niet zo iets is als conflict. Het spijt me – ik moet je dit vertellen. Het zou voor velen van jullie heel duidelijk moeten zijn dat het bestaan is niet het leven. Kom nou. Het meeste wat je over het bestaan kunt zeggen is dat het uit elkaar zal vallen en jij dood zult gaan. Vertel je mij dat je het bij elkaar kunt houden en de pijn en angst kunt ervaren van het verlies van al deze dingen die jij in je eigen denkgeest hebt gemaakt? De eenvoudige oplossing moet zijn dat het niet werkelijk is. Er is geen andere oplossing voor. Het zou overduidelijk moeten zijn dat als je enig deel ervan werkelijk maakt je die associatie in je eigen denkgeest zult blijven weerspiegelen. En dat doe je ook. Dit is de grote convergentie waar hier over wordt gesproken. Je brengt je eigen gedachtevormen samen in de harmonie van het enige doel van het universum, wat scheppen is, wat zich in jou afspeelt.

Niets anders bestaat en alleen dit is werkelijk. Jij hebt een slaap verkozen waarin je boze dromen hebt gehad, maar die slaap is niet werkelijk en God roept je op te ontwaken. Van je droom zal niets overblijven wanneer je Hem hoort, omdat je zult ontwaken. Je droom deze wereld. Ik heb je dit verteld. Ik heb je dit verteld. Ik heb je dit verteld. Ik ben in jouw droom en vertel jee dat je deze wereld droomt en dat hij niet waar is en dat daarbuiten een hele universum is dat op jou wacht om te ontwaken. Niet alleen doe ik dat, maar ik doe het in de symbolen van jouw eigen onwerkelijkheid. Als je deze symbolen kunt nemen, die je tot nog toe in je eigen cellulaire relatie in beperking hebt geïdentificeerd, die slechts kan uitmonden in de dood – en zichzelf opgebruiken – en die kunt converteren of samenbrengen tot een totale geheugenassociatie van jezelf met God. Je moet volmaakt in staat zijn je God te herinneren, want elke cel is een totale herinnering aan God, ongeacht hoe die gespecialiseerd is in zijn zijn eigen zelf-onwerkelijke-authenticatie. Authentiek – authenticatie – auteurschap. Nee, nee, nee. God is de auteur, en totaal.

Wanneer je ontwaakt, en dit is wat er nu met jullie gebeurt – ik wil dat jullie dit horen, jullie individuele associaties – heeft het overduidelijk niets te maken met de geprojecteerde identiteiten buiten je. Ik doe dat nog een keer. Je hebt die identiteiten geprojecteerd om vast te houden aan je eigen identiteit. Zij zijn jou. Zij zijn jouw gedachten. Zij weerspiegelen jou. Houd op ze de weerspiegeling te geven van jouw beperking, domoor. Hou daarmee op! Natuurlijk kun je daarmee ophouden. Ik weet niet hoeveel discipline dat vereist, maar als je de volgende zin kunt lezen, zal het niet veel discipline vragen. Waarom? Je zult de harmonie voelen van het non-conflict. Dat vereist het niet-deelnemen aan je associatie Is dat niet waar? Waarom? De harmonie is in feite overal om je heen. De enige storing bevindt zich tussen de onwerkelijke vormen, niet tussen de werkelijke vorm en de onwaarheid. Totdat je dit begrijpt, zul je dit nooit horen. Begrijp je? Als er geen conflict is, weet God hier niet van. Dus het conflict bestaat altijd tussen de gedachtevorm in associatie met de gedachtevorm. Dit is wat dit zal zeggen:

Wanneer je ontwaakt zul je de waarheid rondom je en in je zien, en zul je niet langer in dromen geloven omdat ze voor jou niet werkelijk meer zijn. Ik bied je alleen deze aarde aan en de zekerheid dat die in jouw denkgeest is gekomen dat dit niet werkelijk is. Het maakt geen enkel verschil wat het alternatief is, want jij hebt ontdekt dat het alternatief even onwerkelijk zal zijn als de oorspronkelijke gedachte, en daar in is verlossing gelegen. Waarom? Er is geen alternatief voor God en jij hebt je thuis nooit verlaten. Wat is precies wat dit zal zeggen. En uitsluitend in een mens met een alternatief… Je zult ziek worden. Is dat te moeilijk? Er is geen alternatief voor jouw heel zijn. Als er een alternatief is, zullen beide kanten van het alternatief niet werkelijk zijn. 

Nu ga ik hier tijd aan je introduceren, zodat je kunt zien dat je je eigen niet-werkelijkheid in de tijd kunt uitrekken en jezelf kunt vormen en pijn en ziekte en dood kunt lijden, en dan uit elkaar kunt vallen en jezelf dat kunt blijven zien doen en het in de tijd definiëren als je wilt door de cellen opdracht te geven zich beter aan te passen aan hun afscheiding. Dat is precies wat je doet. Je traint de cellen om meer autonoom te zijn, of afgescheiden, in plaats van hen te laten zijn wat zij werkelijk zijn. Jij noemt dat geneeskunde.

Maar het Koninkrijk en al wat jij daar geschapen hebt, zal grootse werkelijkheid voor jou bezitten omdat dat alles schitterend en waar is. Verleden tijd – jij hebt ze geschapen in een totale herinnering van jou. Nogmaals. Dit is de werkelijke wereld. Elke keer dat je een gedachte had werd hij geconverteerd naar de werkelijkheid van jou in je eigen conceptie en wacht eenvoudigweg in de tijd op jou om het in te zien. En dit is wat er hier gebeurt. Plotseling kijk je naar een ander lichaam dat je geschapen hebt om te associëren met je eigen beperkte lichaam. Je denkgeest is veranderd over wat jij bent en je breidt je eigen denkgeest uit. Die converteert automatisch het beeld dat zich buiten je bevindt, want het beeld dat buiten jou is ben jij. En dit is wat het wonder van genezing is. Als jij de associatie niet hebt veroordeeld door hem een naam te geven, is hij automatisch heel en kan niet misleid worden. Want de identificatie is wat de ziekte is. Niets te maken met hoe jij die vervolgens hebt aangeduid.

Het is interessant dat de enige ziekte die ik sinds mijn ontwaken ooit genoemd heb kanker is geweest. Want, vanzelfsprekend, is kanker de totale oplossing voor je probleem. Zij is letterlijk de bevestiging van de hele macht van jouw denkgeest. Wauw! Hou van je kanker. In het Koninkrijk bestaat volmaakte zekerheid over waar jij bent en wat jij bent. Er heerst geen twijfel, want de eerste vraag werd nooit gesteld. Nooit. Omdat ze voor eens en voor al werd beantwoord, heeft ze nooit bestaan. Als je de vraag stelt is het enige antwoord dat ze nooit bestaan heeft, omdat de afstand tussen de vorm van de oorspronkelijke vraag en het antwoord is wat niet werkelijk is. Hebben jullie dat? Alleen het zijn leeft in het Koninkrijk, waar alles vraagloos leeft in God. De tijd die in de droom werd besteed aan het stellen van vragen, heeft plaats gemaakt voor het scheppen en zijn eeuwigheid. Jij bent even zeker als God omdat jij even waar bent als Hij, want jij bent Hem scheppende. Hier is het probleem: Jij bent even zeker als God omdat jij even waar bent als Hij, maar wat eens zeker was in je denkgeest is nu alleen nog het vermogen zeker te zijn. Ik wil dat jullie dit begrijpen. Geen vermogens zijn werkelijk. Kun je dat vatten? Het idee dat vermogen werkelijk is is het idee dat er iets is dat niet helemaal wordt gebruikt. Kun je dat zien? Dat kan onmogelijk waar zijn. Maar vervat binnen het genetische geheugen is een beperkt gebruik van de associatie vervat binnen zijn eigen tijd factoring. 

Het invoeren van vermogens, die wel van de afscheiding moesten komen, in het zijn dat God is, was duidelijk het begin van onzekerheid, omdat vermogens potenties zijn, niet verwezenlijkt.  En als je hen niet verwezenlijkt hebt, moet je voor sommige van hen bang zijn. Anders zou je ze eenvoudig volledig verwezenlijken en God scheppend worden. Het is voor een redelijke denkgeest heel duidelijk dat God potentie niet opgebruikt. Het is even duidelijk voor jou niet duidelijk in jouw eigen potentie. Als je gelooft dat God kan worden gelokaliseerd in de ruimte, zul je geloven dat hij een tas met ideeën heeft die hij in Zijn eigen Denkgeest samenstelt om jou te scheppen. Dat is overduidelijk wat jij denkt, want dat is de manier waarop jij denkt. God denkt niet op die manier. God is al alles aan de gang. En daarom kan Hij niet worden gelokaliseerd. Want iedere cel breidt zich de hele tijd totaal uit, en dat is wat God is – nietwaar, dat verenigde krachtveld met de uitdrukking van de noodzaak van zelf-identiteit geconverteerd op het moment van zijn heelheid tot de realisatie dat jij God bent. Dat is wat hier wordt ervaren.

Hoe komt het dat je het niet wilt ervaren? “Ik ben bang, ik ben bang.” Natuurlijk ben je bang, maar wat in hemelsnaam, je bent sowieso bang. Jij gaat deze werkelijkheid garanderen door kanker te krijgen, door ziek te worden, door dood te gaan. Begrijp je niet dat ziekte dan een deel wordt van jouw eigen verificatie, en je steunt erop, en kijk eens hoe bang je bent dat ik je ga vertellen dat je kanker hebt en daarom volmaakt bent? Niet omdat je geen kanker hebt, maar jij bent volmaakt om je het wel hebt. Het is een teken dat je je cellen converteert. En je kunt die kanker-heid nemen en haar heel maken. Verander je kwaadaardigheid in een goedaardige her-associatie van jezelf. Hoe kun je dat doen? Het verrekte conflict bevindt zich slechts in jouw eigen denkgeest. En geen van beide conflicten is waar. 

 Sterk spul. Hoe vastbesloten ben jij toch een weerspiegeling van jezelf te krijgen en je eigen identiteit te behouden? Dit zal op de volgende bladzij zeggen, de hele basis van dit onderwijs, dat alle tijd de hele tijd aan de gang is, zodat het wonder echt helemaal geen tijd kan kosten, of wel? En als het enige tijd lijkt te kosten, is het alleen dit moment van conversie in jouw eigen denkgeest, dat je een momentele, tijdelijke, wereldse hele associatie zal gaan verlenen van het ontwerp van het lichaam om niet in de uitbreiding van zichzelf te communiceren. Op dat moment verdwijnt deze hele associatie. Hoe kan ik daar in hemelsnaam van spreken? Ik kan niet spreken van iets dat verdwenen is. Noch hoef ik te spreken van iets dat verdwenen is, omdat de vraag nooit gevraagd zal zijn. Je kunt onmogelijk de vraag stellen zonder dat je het antwoord is gegeven, want er is slechts één antwoord op enige vraag die werkelijk zou kunnen worden gesteld. Maar zodra je hem hebt beantwoord, was de vraag er niet langer. Maar je moest het antwoord wel aanvaarden. Uiteindelijk zul je het antwoord moeten aanvaarden dat God alles is en jij niets bent. Maar het is zo eenvoudig. Omdat God alles is, moet je dus alles zijn. Het is altijd de afscheiding in jouw eigen denkgeest die het conflict veroorzaakt. 

 De sleutel is je te herinneren dat er maar één afgescheiden associatie is en jij bent het! Ik weet niet of je dit hoort, en het kan me niet schelen, want of je het hoort of niet heeft niets te maken met wat ik onderwijs. Uiteindelijk is waar je dit hoort in je eigen associatie alles wat er is. Maar ik kan je zeggen dat het perfect werd gehoord. Dat moet zo zijn, of ik zou jou niet onderwijzen dat dat zo was. Dus nu, “Aanvaard de Verzoening voor mijzelf.”

Wat een onzin. Je hoeft helemaal niets te doen. Jij beslist dat je niet wilt wat er zich in je denkgeest afspeelt. Nou, dat zal heel conflictueus zijn. Niets kan, fundamenteel gezien, zo conflictueus zijn als jij bent. Niets. Jij bent wat conflict is. Wedersta het kwade niet! Wauw! Dat is nogal wat, nietwaar. Omdat vermogens potenties zijn, en geen verworvenheden. 

Nou, duidelijk, jouw vermogens zijn totaal nutteloos in tegenwoordigheid van God’s werken en verworvenheden, alsook van die van jou, die werkelijk zijn. Verworvenheden zijn resultaten die zijn bereikt. Wanneer die volmaakt zijn, zijn vermogens volmaakt betekenisloos. Het is merkwaardig dat nu het volmaakte vervolmaakt moet worden. In feite is dit niet mogelijk. Maar aangezien jij denkt dat het mogelijk is, waarom ben je dan in hemelsnaam niet volmaakt? Het idee van onvolmaaktheid is wat het idee van volmaaktheid is. En als ik je zeg dat het zich alleen bevindt in jouw eigen denkgeest, dan moet het een heel stuk makkelijker zijn om volmaakt te zijn dan onvolmaakt. Nog afgezien van het feit dat je niet iets on kunt zijn. Maar kijk naar al het werk dat je doet je in je eigen waanzin te begeven om je werkelijkheid te verifiëren zonder te kijken naar de overduidelijke conclusie dat je een soort van levensduur bent die ontworpen is zichzelf op te gebruiken en de dood in te vallen. Ik zeg je, het is niet werkelijk.

En ik gebruik de uitbreiding van de macht van mijn eigen denkgeest om de jouwe te converteren, of je het nou leuk vindt of niet. Het is beangstigend voor jou omdat ik je liefde aanbied, ik bied je vrijheid aan. Ik zeg: kom, sta op, wees met God! Niet dit! Zul je daar moeten staan? Het kan me niets schelen. Het kan mij niet schelen wat je doet met je associatie. Ik vertel je dat je tot heelheid komt. En je komt tot heelheid ongeacht hoe je je ertegen verzet in je eigen zelf-identiteit. 

 Je hebt een alternatief. Dit is een verplichte cursus! Dit is de eerste zin van de Cursus. Je hebt het voor je. Ik kan je niet laten zien wat liefde is, maar ik kan heel zeker zeggen wat het niet is. En het is niet je associatie met jezelf. Je kunt hier geen liefde van maken omdat het conflictueus is. Je kunt het bij elkaar houden in je beperkte identiteit en liefde associëren met de dood en kanker, hetgeen is wat je doet. Het enige wat je hoeft te doen is dit dramatische bewijs van het vermogen van je lichaam om de eeuwigheid te bevestigen te associëren, het te laten gebeuren en je zult een hele snelle lichaamscommunicatie beginnen. Aangezien die de lichtsnelheid overstijgt, welke de beperkte gedachtevorm was, onderga je een kwantum- of spontane genezing binnen je eigen lichaam. Ik zal het je demonstreren en wat ga jij in vredesnaam doen? Jij zult mij vragen een ander deel van je lichaam te genezen. Je zou moeten kunnen zien dat een spontane remissie, iets dat jouw waarneming overstijgt, een wonder is, en dat wonder van overstijging is de hele tijd aan de gang – tenzij je haar vasthoudt in jouw eigen lichaamsassociatie. “Hoi, long, hoi, cel, hoi, hoe gaat het met jullie”? Dit zijn de kerken van Edgar Cayce.

De kerken communiceren werkelijk niet behalve in hun beperkte identiteiten, maar ieder van hen is volmaakt tot zichzelf, nietwaar? Nou, hoe zit het met buiten-galactische communicatie? Maak je daar geen zorgen over. Hou op te proberen te communiceren met het andere melkwegstelsel – met de snelheid waarmee jij gaat kom je daar over 100 miljoen jaar. Tot een bepaald punt formuleer je je eigen inter-galactische associatie, en je zult welkom zijn in het koninkrijk van extra-galactiviteit omdat dat is wat je bent, en niemand verzet zich hiertegen behalve het conflict van je eigen denkgeest. Het is andere manier om te zeggen dat wanneer je beschaving voldoende is gevorderd, je die zult overstijgen. Dat gebeurt normaal gesproken op het moment dat je de lichtsnelheid overwint, in plaats de tijd te beperken tot de afstand tussen jouw eigen geprojecteerde statische zelf-associatie.

Begrijpen jullie? Het is geen strafkolonie. Daar lijkt het voor jou op. Het is niet een gesticht. Jij hebt jezelf hier in opgenomen. Toen ik een tijd opgesloten zat wist ik heel goed dat ik mijzelf had opgenomen en dat ik er elk moment dat ik wilde uit zou kunnen lopen. En zodra ik ontdekte dat er geen verschil bestond tussen de psychiater en de patiënt, en iedereen in de associatie volledig gestoord was (wat heel duidelijk voor mij was), toen ik met een psychiater sprak antwoordde hij mij dat het veinzen van een geestesziekte even ziek is als geestesziek te zijn. Welnu, dat is even waar als te veinzen geen geestesziekte te veinzen. De psychiater zegt: “Ik beslis wie jij bent”… En er is geen oplossing voor het probleem; er is geen enkele oplossing mogelijk omdat elke definitie is wat de ziekte is.

Maar onthoud dat wat jij ziekte noemt in feite God is die hele macht over jouw uitoefent. Je bent heel bang voor de bevrijding van jouw waarneming. Daarom wordt hier zo veel richting aan gegeven. Ik ben me er heel erg bewust van dat jij in deze vroegtijdige associatie doodsbang bent voor deze boodschap. Ik bedoeld letterlijk doodsbang. Je gaat jezelf liever vermoorden dan de boodschap te horen. Maar je kunt jezelf niet vermoorden. Wie hoort dit? Je zult er niet in slagen dit te doen binnen je eigen perceptuele denkgeest, omdat die niet werkelijk is. Kom nou, bewijs maar dat ik het fout heb. Jij kunt nu naar voren stappen en een dolk in je eigen hart steken en neervallen en wat zal dat in hemelsnaam bewijzen? Wat ga je doen, boven mij uit rijzen en naar beneden kijken en zeggen: “Aha, zie je wel. Ik heb het bewezen. Hier ben ik, dood daar.” Dat frustreert je, toch? Als je sterft kun je niet bewijzen dat de dood werkelijk is. Dus maak je een voorziening opdat je jezelf kunt observeren en kunt kijken naar mensen die komen en rouwen bij je graf. En wat ga je doen? Je bent nog steeds gevangen in je eigen identiteit, toch? Je eigen identiteiten zijn overal om je heen. Geen wonder dat je bang bent. 

Niet alleen projecteer je lichamen, maar je projecteert alle gedachte-associaties – astralen. Je blijft deze vormen in je eigen denkgeest samenvoegen en ze een werkelijkheid buiten jou geven: “heiligegeest.” De Heilige Geest gaat je niets vertellen wat je niet wilt horen. Hij is hetzelfde als de duivel. Hoe zie je het verschil? Daar ben ik nieuwsgierig naar. Het is sowies slechts de vorm van jouw eigen denkgeest. Je moet dan letterlijk jouw eigen associaties met jezelf beoordelen. Geen van alle zijn ze waar. Niets ervan is waar. Het kan me niet schelen hoe je het doet. “Heb uw naaste lief.” Het is ongelofelijk. In feite is het onmogelijk.

Bedenk echter, niemand wil dit horen: dat wanneer jij jezelf in een onmogelijke situatie plaatst, jij wel moeten geloven dat het onmogelijke inderdaad mogelijk is. Daarom denk jij dat het onder onmogelijk is, maar het wonder is het enige dat mogelijk is. Kun je dit vatten? Al het andere is werkelijk onmogelijk. Maar dat gezegd zijnde denk jij dat het mogelijk is, dus is de enige uitweg letterlijk een onmogelijkheid. Dit is de zinspreuk van onze Academy. Begrijp je?

Als je het kan formuleren, is het niet werkelijk. Dat is het hele onderwijs. “Wel, ik weet het, maar ik ga vorm onderwijzen.” Ik weet het; nou, doe dat dan maar. Daarom heb je verzoening nodig, nietwaar. Kan die factoring in jouw eigen denkgeest worden vastgesteld wanneer je hieruit wilt? Die is vastgesteld. Jij denkt dat een andere factor – dit is allemaal de hele Cursus – jij denkt dat een andere factor gaat bepalen wanneer jij ontsnapt aan de gevolgen van jouw eigen einde. Er is geen andere factor dan jij! Ik doe dit mijzelf aan. Je wil dit niet horen. Laten we allemaal samenkomen en de manier bestuderen waarop we dit onszelf aandoen. Het is onzin. Je hebt elk van deze associaties ontworpen om jou zeker te stellen en dat zullen ze doen en dat doen ze ook. Jullie vergeten dat je in slaap bent in je eigen droom en de bron bent van de noodzaak voor de associatie. Het kan me niet schelen wat de gradaties zijn. Het kan me niet schelen wat de intervallen zijn. Het kan me niet schelen hoe je er je eigen aandacht op richt. Ik zeg je dat jij alles bent wat er is in het universum. Als jij die associatie beperkt, zul je nog steeds alles zijn wat er in het universum is. Je kiest ervoor een beperkte vorm te zijn en die keuze kan jou niet worden ontzegd, omdat je alle macht gebruikt die er is, hetgeen is wat jij bent. En dit is wat ik je zojuist heb voorgelezen.

Duidelijk, als je je associeert met de losgekoppelde gedachte zul je de communicatie met de werkelijkheid blijven verbreken. Het schisma was niets anders dan een momentele breuk in communicatie. Jij bent vervat binnen dat moment binnenin jouw eigen denkgeest. Vermogens dienen ontwikkeld te worden eer je ze gebruiken kunt, en dit is wat het wonder is. Dit geldt niet voor enige iets wat werkelijk is. Dit geldt niet voor enig iets wat God geschapen heeft, maar het is de meest milde oplossing denkbaar voor wat jij hebt gemaakt. In een onmogelijke situatie, wat het lichaam is, kun jij je vermogens zodanig ontwikkelen dat ze jou daaruit kunnen bevrijden. Je hebt een Gids die jou toont hoe ze te ontwikkelen, maar jij hebt geen andere bevelhebber dan jezelf, want jij bent een zelf-constructie van jezelf. Hierdoor wordt de leiding over het Koninkrijk aan jou overgelaten, met zowel een Gids om het te vinden als een middel om het te behouden. Je hebt een voorbeeld om na te volgen, dat jouw bevelvoering zal versterken en die nooit of te nimmer zal afleiden. 

De afleidingen zullen altijd je verleiding zijn het niet te horen. Want jij bent de ene levende Zoon van God. Dus de aanmaning van de Cursus is eenvoudig om de hele tijd te blijven in het loslaten van de zelf-identiteit. Als je dat doet, zul je altijd met God zijn, omdat God alles is; niet omdat God iets buiten jou is. Aangezien jij denkt dat Hij buiten jou is en je Hem geprojecteerd hebt in een weerspiegeling van jezelf, moet jij je door de werkzaamheid dat er niets buiten mij is de realisatie beseffen. Dit is existentialisme, geconverteerd tot transcendente her-identificatie binnen de modaliteit van tijd. En dat is wat jij doet. 

Zie je hoe eenvoudig dit is? Je gebruikt de denkgeest, die zich uitbreidt, die zich in jou ontwikkelt als de verlosser van de wereld, en je zult hem geweldig vinden of haten, want hij biedt je verlossing aan die je werkelijk niet wilt. Hij biedt je een genezing aan die jouw eigen ziekte zal gaan vernietigen. Hij gaat hem letterlijk vernietigen. Jezus kwam niet om de wereld te redden zoals jij hem gemaakt hebt, maar om je te laten zien dat jij heel bent. Voor jou lijkt het een vernietiging van jou, en dat is het ook. Ik bied je een hele eenvoudige keuze binnen jouw eigen denkgeest aan onder voorwaarden die – hoewel ze onmogelijk zijn – jij kunt komen te begrijpen door je de onmogelijkheid hiervan te herinneren en de totale mogelijkheid van God. Je kunt dat in je eigen denkgeest blijven vernauwen. Wat jij niet begrijpt – en dit ga ik je geven: telkens als je in je eigen denkgeest een ervaring hebt van de erkenning daarvan, gebruikt deze associatie, die alles is wat er in het universum is in dit segment, dat moment van conversie om een breder scala van gedachtevorm te formuleren.

Het heet de cirkel van verzoening. Het staat hier allemaal in. Waarom stap je in hemelsnaam niet in de cirkel? “Omdat ik bang ben voor de projecties die ik in mijn eigen denkgeest heb gemaakt, aangewezen om mij te beschermen tegen mijn eigen werkelijkheid die vervat is binnen dat moment van het schisma,” dat daarbinnen zit. Ik heb je geleerd hoe je direct naar je angst kunt kijken. Er is geen andere uitweg. Ik zeg je dat je er direct naar kunt kijken en dat als je nu gewoon de noodzaak van de verdediging loslaat, je de ervaring van heelheid zult hebben.

 Goed, ik ga deze zin afmaken: Je hebt een voorbeeld om na te volgen, dat jouw bevelvoering zal versterken en die nooit of te nimmer zal kleineren. Ik ben een volmaakt voorbeeld. Alle genezen leraren zijn volmaakte voorbeelden. Ik zal jou geen enkele kleinering toestaan. Wat je me ook vertelt, ik zal het nooit rechtvaardigen omdat het niet werkelijk is. Wat je ook zegt dat je in associatie hiermee gaat doen, ik zal je zeggen dat het verdwenen is. Hoeveel aandacht je ook vraagt voor de onzin in je eigen denkgeest, ik ben een volmaakt constant voorbeeld dat jij vol bent van onzin en dat je niet werkelijk bent. Geen wonder dat je bang voor mij bent. Je hebt alle recht om bang voor mij te zijn. Ik bedreig jouw hele behoefte aan de dood. Ik bedreig jouw hele behoefte om kanker te krijgen. Ik zal je zeggen, het lichaam wordt gedacht in jouw eigen constructie hier.

Jij behoudt dus zelf de centrale plaats in je ingebeelde slavernij, wat op zich al aantoont dat je geen slaaf bent. Weten dat je een slaaf bent is hetzelfde als vrij zijn, als je toegeeft dat de macht zich binnenin jouw eigen denkgeest bevindt. Heb je dat? Zo eenvoudig is dit. Hier is een prachtige zin. Dit is socratisch. Je onderwijst dit op de Academy. Je bent enkel in een onmogelijke situatie omdat je denkt dat het mogelijk is in zo’n situatie te zijn. Je zou in een onmogelijke situatie verkeren als Go jou je volmaaktheid liet zien en je bewees dat jij je had vergist. Want Zijn noodzaak jou te bewijzen dat jij je had vergist zou maken dat Hij zich had vergist, omdat Hij de mogelijkheid van vergissing zou moeten zien, en Zijn Denkgeest kan dat niet zien. Hebben jullie dat? En jullie vinden dat niet leuk. Je eist erkenning voor je eigen associatie. Welnu, hier is het. Dit zou aantonen dat de volmaakten niet in staat zijn zichzelf tot het bewustzijn van hun eigen volmaaktheid te voeren, en als je dat doet, zul je het geloof ondersteunen dat wie alles heeft hulp behoeft en dus hulpeloos is. Alsof op de een of andere manier een werkelijk liefdevolle God, heel in jouw denkgeest, jou werkelijk conflict en pijn zou laten lijden. Diegenen van jullie die vastbesloten zijn dat te onderwijzen zullen hier een hele lange tijd zijn, want jullie hebben een God geschapen met wie ik, aan het begin hiervan, niets te maken wilde hebben en niets mee te maken heb. Ik heb niets te maken met een wraakzuchtige oordelende God. Als je daar wel mee te maken hebt, zal het een oordeel zijn op jezelf, maar je zult het niet werkelijk maken, want God oordeelt niet. Dit wordt zo fundamenteel dat je het onmiddellijk afwijst. 

Het vreemde eraan is dat toen jullie met z’n twaalven waren, je het heel goed wist. Je wist heel goed dat er geen harmonieuze, werkelijke associatie kon bestaan tussen pijn en ziekte en liefde en heelheid, en dat je pogingen daartoe moeten falen. Dit is het soort ‘redenering’ waarin het de gespleten denkgeest grossiert. God, die weet dat zijn scheppingen volmaakt zijn, krenkt ze niet. Ik krenk jou niet echt; je krenkt gewoon jezelf in je vraag naar herkenning van jezelf. Ik ben volkomen bereid die aan je te geven en ik zal je die iedere minuut geven, en dan neem ik haar van je weg omdat ik je zal zeggen dat je meer bent dan dat. Jij wilt niet meer zijn dan dat, omdat dat de dood voor je zal betekenen in plaats van leven. Ik zeg je evenwel dat er geen dood is en dat alles wat je hier doet het nastreven is van onze eigen tijd-identiteit vervat binnen de herinneringen van jouw eigen cellen. Het is niet werkelijk. Zie hoe we met twee dingen te maken hebben – de tijdelijke werkelijkheid van de onmogelijke situatie binnen de lichaamsvorm die de conversie noodzakelijk maakt. Maar aangezien de conversie om te beginnen al nooit werkelijk was, noch ook was de afscheiding dat, kan ik niet onderwijzen – alleen het feit van de totale verlichting van jou. Daaraan voorbij zou ik natuurlijk geen enkel onderwijs nodig hebben. Want jij weet heel goed wie jij bent. Dit is wat er in jouw denkgeest gebeurt. Kan dat worden uitgelegd? Ik weet het niet. Waarom moet het worden uitgelegd? Jij blijft mij vragen om een verklaring van een onmogelijkheid. Je kunt niet gescheiden zijn van God.

 Bevelen is uitgaan van ongelijkheid, waarvan de Heilige Geest aantoont dat die niet bestaat. Klaar? Trouw aan uitgangspunten is een wet van de denkgeest, en al wat God geschapen heeft is trouw aan zijn wetten. Luister naar me: Trouw aan andere wetten is echter ook mogelijk, niet omdat die wetten waar zijn, maar omdat jij ze hebt gemaakt en daarom gelooft dat zij waar zijn. Jij hebt het conflict werkelijk gemaakt en het conflict is werkelijk. “Nou, we weten allemaal dat het conflict niet werkelijk is”. Dat doe je niet! Niets is tegenstrijdiger dan: “We weten allemaal dat het conflict niet werkelijk is.” Dat is zo verdraaid tegenstrijdig dat ik het kan uitstaan. Wat ga je doen? Het bevestigen door het oordeel van jouw associaties van de onwerkelijkheid ervan? Wat een onzin! Je beseft niet wat je met je eigen denkgeest doet om je eigen bevestiging te behouden. De reden dat je dat niet kunt is dat je niet kunt zien dat alles wat je, ieder moment, met je eigen denkgeest doet een totale bevestiging is van de werkelijkheid van jou of de ontkenning van jou – die nooit werkelijk is – en waarin de werkelijkheid helemaal nooit participeert. Je bent letterlijk in slaap in je eigen droomassociatie. Oké? Wauw. 

God onderwijst niet. Onderwijzen veronderstelt een tekort, waarvan God weet dat het er niet is. God is niet in conflict. Onderwijs beoogt verandering, maar God schiep louter het onveranderlijke. Hier is een sleutelzin. De afscheiding was geen verlies van volmaaktheid, maar een communicatiestoornis. Oké. Een scherpe en schrille vorm van communicatie ontstond in de gespleten denkgeest. Deze kon Gods vrede niet verstoren, maar de jouwe wel – en het werd wat jij bent. God heeft die niet weggevaagd, omdat die stem verdelgen een aanval erop zou betekenen. Zelf bevraagd, bevroeg Hij niet. Hij antwoordde eenvoudig. Dat zal je brengen bij: “Wil je hebben, geef alles aan allen.”

Oké, nu de genezing. Speelt zich dit af in jouw cellulaire lichaam-denkgeest? De hele tijd. Je kunt heel goed naar mij kijken en zeggen: “Nou, ik ben een lichaam en ik ga oud worden en ik ga ziek worden en ik zal dood gaan.” Geen onderdeel van die uitspraak is werkelijk. Niet de “ik” noch het “lichaam.” Zie je? Maar de “ik” heb het “lichaam” geschapen om ermee te associëren. Dit is de sleutel tot dit: Geen ervan is werkelijk. Maar zolang je je ermee associeert, eindig je duidelijk met iets als deze wereld. De hele paradox hiervan, overduidelijk, is dat, als geluk een lange tijd is, hoe meer “lange tijd” jij schept, hoe ongelukkiger je zult zijn. Dit is wat dit zegt. “Ons probleem is overbevolking, dat wij mensen in leven houden.” De oplossing dan is om meer mensen te doden. Maar jij wil daar niet naar kijken. Natuurlijk, dat is de oplossing; om de bevolking te beperken, hetgeen precies is wat jij doet. De andere kant van jou begrijpt dat het beperken van de bevolking het doden van iets is en natuurlijk is het dat. Maar jouw hele werkelijkheid is gebaseerd op doden. Maar jij ziet dat niet. Wat bevindt jij je in een vreemd dilemma. Het zal altijd gebeuren. Waarom gebeurt dit? Het kan niet anders dan gebeuren, want jij hebt de oorzaak een het gevolg gescheiden. Je gelooft dat er iets buiten jou is dat jou pijn kan veroorzaken, dus associeer jij jezelf met dat iets, terwijl je het niets dat er in vervat is terug spiegelt. Je wisselt dan niets uit met niets en noemt het tijd. 

Hoe hou je dat bij elkaar? Laat me kijken. De transformerende denkgeest kan zijn zelf-identiteit niet vasthouden. Dat is beangstigende voor de denkgeest die vastbesloten is niet te transformeren. Wat kan eenvoudiger zijn? Het kan me niet schelen wat de vorm is – elke vorm is eindelijk slechts conflict, de noodzaak aan jezelf vast te houden. Voorzeker ben ik voorbij dit artikel gekomen. Maar het leest goed, want jou zou deze associaties samen kunnen brengen, en er is inderdaad een genezingsritueel dat ik je zal zeggen dat je kunt ondergaan. Ik kan ze dat niet onderwijzen, ik wil het niet – er is een combinatie van geassocieerde gedachtevormen: dit is de oude oorspronkelijke magie die in feite kan worden verricht, waar jij en ik ons genezing volmaakt kunnen herinneren. De reden dat ik het niet doe is dat het een neiging heeft jou te beperken: “Abracadabra, jij bent genezen: blah blah blah blah blah blah blah.” Dat is het minste wat jij kunt, domoren. Jullie zijn onder de indruk van mensen die dat doen en jullie denken dat een of ander fenomeen werkelijk fenomenaal. Jullie zijn zo verdraaid beperkt in je denkgeest. Ik bied je hier het hele universum aan en jullie blijven het leuk vinden wanneer ik demonstreer. Kom nou.

Begrijp je? De berg komt inderdaad naar Mohammed, maar wat gaat hij doen wanneer hij die krijgt? Dat is het hele probleem. Hij wordt een voorspeller ervan, in plaats van zijn eigen Christusschap. Je kunt er op die manier niet uitkomen. Je bent heel erg lang voorspeller geweest, wat een voorspelling is van mogelijkheid. Het moet zo zijn dat jij de Christus bent, maar dat is werkelijk wat jij niet kunt accepteren. Dus al jouw voorspellingen zijn gebaseerd op toekomstige referenties van jouw eigen zelf. Maar er is niet zo iets als jouw eigen zelf, dus alles wat jij geïdentificeerd, met inbegrip van het komen van de Christus, moet er op wijzen dat Hij al gekomen is. Maar zo lang je Hem buiten jezelf blijft vinden, zal Hij daar niet zijn omdat hij eenvoudig nog niet in jouw eigen denkgeest is gekomen. En wanneer Hij komt, zal dit verdwenen zijn.

“Nou, het is te laat – ik werd gevangen in oud worden.” Onzin. Er is niet zo iets als een verleden. Hoe lang duur die? Net lang genoeg. Kun je dat horen? Hoe lang duurde de tijd? Net lang genoeg om geen tijd te zijn. “Want zij zijn gekomen!” Wat maakt het uit hoe lang dat duurde met jouw eigen lichaam-associatie? Klaar? Het is nooit te vroeg! Het zou niet mogelijk kunnen zijn dat het te vroeg is omdat het idee van te vroeg zijn hetzelfde is als het idee van te laat zijn. Je vindt het niet erg om te vroeg of te laat te zijn zolang als het maar niet nu hoeft te zijn. Wil je dit horen? Je zegt me altijd dat je het ergens in de toekomst gaat doen die al aan je voorbij is gegaan, en het is te laat. Je bent een leugenaar! Wat je vastbesloten bent om te doen is zien dat het zich niet nu afspeelt. “Nou, het is te laat, ik kan net zo goed dood gaan. Ik ben er nog niet klaar voor om dat te horen.” Wat een hoop nonsense! Het is gewoon alleen het verzinsel van de tijd in jouw eigen denkgeest, nietwaar?

“Ik ben er klaar voor dit nu te horen.” Op welke voorwaarden? “Nou, er staat dat ik de voorwaarden kan bepalen waarop ik er klaar voor ben om dit te doen.” Dat staat er helemaal niet. Het zegt je dat er geen voorwaarden zijn in hoe je het doet. Elke keer dat je een voorwaarde stelt, ontken je je eigen werkelijkheid. Wil je het onderwijzen? Dat is wat het is. Jij probeert God de voorwaarden te dicteren voor heel zijn en dat is zo absurd – jullie zouden er eindelijk eens naar moeten kijken, jullie die dood zijn. Wat ga je bewijzen, dat God het hier fout heeft en dat er werkelijk ziekte en dood zijn? Wil je daar naar kijken? Wat ga je in hemelsnaam bewijzen? 

“Ik ga erop uit en bewijzen dat ik kan associëren met het grootse en het nieuwe.” Dat is gewoon onzin. Het is zo laag dat ik je niet kan vinden. De vraag is, hoe snel wil je kanker krijgen om mij dit aan je te laten bewijzen? Klaarblijkelijk probeer je het aan jezelf te bewijzen. En je zult jezelf – het spijt me dat ik je dit ga zeggen – je zult jezelf precies zoveel werkelijke pijn toebrengen van jouw eigen projecties teneinde je deze les te leren. Je kunt dat opoffering noemen, en je noemt het inderdaad opoffering. Het enige wat ik je vraag is waarom je dat in hemelsnaam doet als het jouw droom is? Natuurlijk zullen de constructies van je denkgeest… wat? Zij gaan jou bevestigen, domoor. Jij hebt ze ontworpen om jou te beschermen in je eigen associatie, toch? Wat verwachtte je dat ze zouden doen? Als ze je proberen iets anders te onderwijzen zou dat alleen zijn in de parameter van jouw eigen zelf-identiteit. Het kan die letterlijk niet overschrijden, of wel? Hoe je jezelf daarbuiten ook demonstreert, het zal niet werkelijk zijn, maar een weerspiegeling van je eigen beperking. 

De wereld wil dit niet horen, en ze gaan je aanvallen en doden. Denk je dat ik dat niet weet? De wereld is niets dan een aanval en een doodmaken hiervan. Wie hoort dit? Nu hebben we je, want het is jouw eigen denkgeest. Als ik je dat kan laten zien, zul je ophouden je daar zorgen over te maken en zeggen: “Nee, ik hoor dit. ik wil dit.” Die bereidwilligheid is het enige wat vereist is; niet dat je mij de voorwaarden dicteert waarop je het hoort. Ik doe de hele Cursus in Wonderen voor je. Iedere keer dat je probeert jezelf te vestigen, houd je jezelf ervan af heel te zijn, hetgeen je al bent. Deze wereld was lang geleden al voorbij. Knik niet je hoofd naar mij, daar ben ik ziek van. Je doet het alleen perceptueel. Ik zeg je dat jij een schepper van deze wereld bent en dat je staat in een heel klein pieterig droompje in je eigen denkgeest – het ligt als een sluier over je heen. En dat je heel erg bang bent voor deze roeping die je krijgt, en je associeert je met ziekt en dood in plaats van jezelf te openen en het eeuwige leven te zien.

Nu, is dat een kortstondige realisatie van de lichaamsvorm? Zeker. Dat is wat zich hier afspeelt. Heeft de wereld ooit eerder iets gezien dat lijkt op wat jij doet? Welke wereld? Jouw verrekte ter dood veroordeelde wereld? Natuurlijk heb je nog nooit zoiets gezien! Daarom is het een wonder? “Laten we samenkomen en de aspecten van een wonder bestuderen.” Wat voor nonsense is dat? Als je het kunt begrijpen, is het niet werkelijk. Want het ding dat probeert te begrijpen – knik je hoofd niet naar me – ik weet dat je dit perceptueel begrijpt. De uitdaging is die van de psychologie van je eigen nonsense, waar je eindelijk naar jezelf kijkt en zegt: “Ik kan dit niet.” Ik meet niet je frustratie, ik zeg je alleen dat dit je totale frustratie is. Want je zult er niet in slagen jezelf te doden, het kan me niet schelen wat je doet. Hoe vaak ga je nog demonstreren dat je dit kunt? Ik begrijp het niet: “Hoe vaak nog.” Je hoort dat niet. Jij denkt nog steeds dat je de mogelijkheid behoudt dit te doen in associatie met mij, gedicteerd door jouw eigen voorwaarden, en je hebt het mis, je hebt het mis. Jij probeert mij te vertellen, aan de hand van jouw eigen tijd-associatie, wanneer dit plaatsvindt. Ik zeg je dat dit al heeft plaatsgevonden. “Nou, wie staat er straks bij de deur om mij binnen te vragen wanneer ik daar in de toekomst aankom?” Ik. Domkop. Wie dacht je dat het zou zijn? Ik ben het. Kun je dat horen? Wie dacht je dat het zou zijn? Begrijp je niet dat de ontkenning hetzelfde is als de verklaring. Ik onderwijs Een Cursus in Wonderen – het heet vergeving. Je wilt het niet horen. Ik ben je verlosser! Je zou niet durven dat te geloven omdat je mij gemaakt hebt om dat niet te zijn, zodat we de beperkingen van onze eigen associatie kunnen delen. Heb je dat? Is daar een vraag over?

Ik onderwijs het nog op een andere manier: Jij zult mijn verlosser zijn, of je het nu leuk vindt of niet. Je vindt het duidelijk niet leuk. Maar wat zal dat mij een zorg zijn? Het heeft niets te maken met of je het leuk vindt of niet. Als er iets gered wordt, wordt alles gered. Als er niets gered wordt, wordt niets gered, oké? Nu, natuurlijk vindt de perceptuele denkgeest dat niet prettig, want je zult teruggaan en van alles over mij schrijven. Waarom doe je dat niet. Zo kun je hen vertellen wie ik was en hoe je hier bent gekomen, over de avonturen series van je eigen droom, teneinde je verlosser te houden in een van jou gescheiden associatie. De hele basis voor de Cursus is dat je broeder je redder is. 

“Nou, ik ga dan op dit specifieke onderwerp oefenen, want als ik dat kan overwinnen, kan ik alles overwinnen.”

 Onzin. Onzin. Je zult het nooit overwinnen – het is al te laat. Je hebt jezelf al je afgescheiden identiteiten gegeven. Je kunt een speciale relatie niet heel maken omdat de relatie niet werkelijk is. We zijn weg hier. Natuurlijk is de sleutel tot dit, weet je nog, dat zij die dood zijn niet werkelijk zijn. Velen van jullie zijn op dit punt, en je zult dat in je eigen denkgeest moeten ontwikkelen zodat je je niet schuldig voelt dat je je eigen dood-onzin verlaat. Anders zul je je daar schuldig over voelen, en zo kun je hier blijven en medelevend zijn met de dood. Ik zie jullie dat doen.

Ik weet het, maar “We zullen al onze broeders liefhebben en hen oud en verrot zien worden, zodat ik er van verzekerd kan zijn dat ik oud en verrot kan worden.”

Het enige dat oud en verrot kan worden ben jij. En alles wat oud en verrot wordt zal niet werkelijk zijn.

Is die conversie werkelijk in mijn lichaam aan de gang? Begint mijn lichaam te communiceren? Natuurlijk. Wat denk je in vredesnaam? Het conflict bevindt zich in je denkgeest/lichaam. Als je lichaam-denkgeest noch je lichaam werkelijk zijn, waar is het conflict dan? Uitsluitend in jouw identificatie van hen als deel van jou, en zij maken geen deel uit van jou – het is niet wat jij bent. Jij bent heel. Het is moeilijk om het zo te onderwijzen omdat het dualistisch klinkt. Jij blijft dan naar een deel van jezelf zoeken in je eigen beperking en noemt het werkelijk, en dat is niet wat het is. Het is het verlies van jezelf in de associatie met de beperking. Dat is het wonder. Heeft iedereen dat?

Nu, is er een cellulaire conversie gaande in jouw denkgeest, waar je cellen elkaar niet langer bedreigen om jouw apparaat-achtige identiteit te behouden? Ja! Je beseft de omvang hiervan niet. Waarom? Jouw lichaam is het universum. Het is er niet een symbool van, het geeft het niet weer – het is alles wat er is. Dat moet wel waar zijn omdat jij ideeën hebt aangeduid in associatie met ideeën. Je bent je bewust dat je je bewust bent, wat betekent dat jij de universele denkgeest moet zijn, of je zou je niet bewust kunnen zijn van de mogelijkheid ervan. Dat is het voorbijgaande moment dat in jouw denkgeest is opgetreden, komend van het idee van potentieel naar jouw vervulling van het potentieel. Dat is wat er is gebeurd. Hoe eenvoudig! Als er geen alternatief voor was, zou niets eenvoudiger kunnen zijn. Er is geen alternatief voor jouw ontwaken; daarom is niets eenvoudiger dan dat. Het idee dat er een alternatief is bindt jou hier. Wat is het idee van een alternatief? De mogelijkheid van mechanisme. Wat ik jullie zojuist voor heb gelezen is dat mechanisme onmogelijk is. Zodra ik toegeef aan de mogelijkheid grijp je die onmiddellijk aan en maak je het onmogelijke mogelijk. Alle ongenezen leraren doen dit. Dus zij associëren zich met het vehikel van hun eigen zelf-identiteit om daar te komen, en ze kunnen het letterlijk niet. Want het mechanisme is ieder moment volledig gaande. Het heeft er niets mee te maken in de correlatie ervan in de voorbije associatie. Waarom? Alle associaties van mechanisme zijn werkelijk voorbij. Dat las ik je net voor. 

Eindelijk ben je op het punt waar je mij misschien antwoordt, als je wilt: “Waarom doe je dit?” Dit is de enige vraag die je uiteindelijk werkelijk zult stellen. Als je in een associatie bent met jezelf – en ik heb je, via onze demonstratie van elkaar, je vermogen gegeven dat te doen – bevindt ik mij nu in een rechtstreekse confrontatie met jou. Dit is dan de enige oplossingsmogelijkheid, jouw voortdurende – wat jij verleiding zou noemen – kijken naar de verleiding die je hebt je met jezelf te associëren en die ieder moment los te laten. Dat zou constant als een heilige ogenblik in jouw denkgeest moeten worden, en wordt dat ook – tot dan zul je niets doen. Tot dan is er geen vooruitgang mogelijk. Waarom? Nu zul je leven in dat moment van tijd toen dit werd gehoord en was opgelost. Het is heel eenvoudig. Het is ook heel moeilijk voor de perceptuele denkgeest. Maar gelukkig is het totaal moeilijk. Niets kan eenvoudiger zijn dan iets dat onmogelijk is. Niets wordt eenvoudiger volbracht dan iets dat onmogelijk is. Schrijf dat maar op en bestudeer het – dat is de zinspreuk van onze Academy – want het idee van onmogelijkheid is het idee van mogelijkheid. En als het totaal onmogelijk is, is het werkelijk. Dat moet wel zo zijn. Je zult daar altijd een verdediging tegen ontwerpen, maar je moet wel een gekozen besluit nemen om het onmogelijk te maken. Je moet dat wel doen, anders zou je niet weten dat het onmogelijk is. We zullen dit klassikaal doen, dus hopelijk zul je er iets van een ervaring mee hebben.

Het onmogelijke gebeurt onmiddellijk; al het andere zal tijd kosten. Is dat niet waar? Waar het onmogelijk is, is het wonder de hele tijd aan de gang. Al het andere dat je probeert te doen zal de tijd nemen die vervat is binnen de mogelijkheid of de onmogelijkheid die zich associeert met de onmogelijkheid. Maar de twee negatieven maken daadwerkelijk een positief. Dus twee totale onmogelijkheden worden heel, omdat het onmogelijke het onmogelijke ontmoet. Er is niet zoiets als dat. Dat het moment van van het samenbrengen van jouw eigen projecties. Een dubbele negatief is een positief, toch? Daarom moet je altijd je eigen ontkenning ontkennen. Ontken het niet en bestudeer dan de associaties van de ontkenning. Ontken dat dit werkelijk is en je kunt er komen. Laat het altenatief maar zitten. Er kan geen alternatief bestaan voor iets dat totaal onwerkelijk is. Wat het zou het alternatief zijn. Als er een alternatief is, zijn zij beide onwerkelijk. Dit is het hele idee dat er niet zo iets is als dualisme of afscheiding. Jullie kunnen me horen.

“Dat is wat all filosofen generaties lang hebben onderwezen.” Waar heb je het over? Zij die het gehoord hebben zijn hier weg. Door de filosoof een naam te geven heb je hem veroordeeld tot jouw perceptuele associatie. Hij probeert je iets meer te zeggen dan dat.

Dus je besluit ieder moment wat je wilt dat het is. Waar je tijd hebt vastgesteld, laat je de gevolgen van je vorige beslissingen de voorwaarden dicteren waaronder jij jezelf accepteert. Op dat moment zijn geen van de voorwaarden die je accepteert werkelijk. Is dat niet ongelofelijk? Het meeste wat je kunt zeggen over de oorspronkelijke voorwaarde is dat die is verdwenen. Dus kruisig hem opnieuw, christenen. Hij staat hier overal en zegt je dat de opstanding heeft plaatsgevonden. “Ik hou niet van de christen… Ik bestudeer het liever in een andere identiteit; ik ben er beter in het in een ander jargon te ontkennen. Ik kan het beter formuleren omdat ik misschien gedwongen wordt te kijken naar de eenvoudige waarheid van de Bergrede.”

Dus er is hier een hele grote genezing aan de gang. En die overstijgt alle waarneming. Dus de waarneming was nooit waar. De vorm had er werkelijk helemaal niets mee te maken, of wel? Toch is elk van de vormen heel, en dat is het leuke hieraan. Als je ze niet in je eigen denkgeest construeert, zal dit gebeuren – en kom je in een heldere nieuwe associatie met jezelf. Dat is leuk. 

Oké, heeft iedereen dit nu? Jullie gaan dit onderwijzen. Merk op hoe dicht de associaties hier bij zullen komen en het toch niet willen horen. Telkens wanneer ze er te dichtbij komen, keren zij zich angstig af van de hele eenvoudige boodschap. Jij zult hen samenbrengen in een werkelijk breed scala van zelf-identiteit of discipline van beperking, en je zult hen laten zien dat het loslaten van de discipline een nieuwe harmonie zal veroorzaken. Er is een of andere Italiaanse psychiater die dit onderwijst die ik graag zou willen zien. Hij onderwijst convergentie – of het verlies van deze associatie. Wat van die goed denkgeesten zouden hier moeten komen zodat zij hun eigen psychologie kunnen onderzoeken. Ze hebben de ervaring niet gehad, maar zij hebben de discipline of het vermogen in de vorm om er uitdrukking aan te geven. Het heeft niets te maken met de vorm, maar eerder met de schepping van hun eigen denkgeest; ik onderwijs de redelijkheid hiervan. De hartstocht zal voor zichzelf zorgen. Als je dan de kans krijgt noem jij dat hart en associeer je je hartstocht met de dood. Als je enige passie hebt – je hebt die van jou verloren. Je bent bang geworden voor de passie van je eigen denkgeest. Nu heb je hart noch denkgeest; hoe verdrietig, want je hebt geprobeerd je passie te scheiden van de redelijkheid dat je bent zoals God je geschapen heeft. Hoe vreselijk triest. Nu ben je bang geworden je eigen emoties te laten zien omdat ze je altijd pijn zullen bezorgen. Natuurlijk doen ze dat. Dus je staat daar alsof je niets bent, alsof je in je eigen denkgeest verdoofd bent. Toch is slechts je eigen droom. Is dat een drempel van angst waar je overheen moet? Het antwoord daarop is ja.

Bedenk dat dat de hele tijd aan de gang is in je angst. “Onvermogen” is het woord dat je gebruikt. Maar bedenk dat alle vermogens constructies van jouw eigen denkgeest zijn. Je kunt je het oplichten van de sluier heel goed herinneren. Want de herinnering aan het oplichten van de sluier moet wel zijn wat het oplichten van de sluier is. Maar er is een sluier en die bevindt zich in jouw denkgeest. Je kunt dit opstanding noemen, vergeving, ontwaken, verzoening, volmaaktheid – wat kan het me schelen hoe je het noemt. Je weet er al van. Waarom onderga je dan niet de ervaring van je denkgeest? En dit is wat er gebeurt. Is dit angst? Het is alle angst die er is. De totale angst die er is, is dat wat er met je gebeurt. Zie je dat? Angst voor de werkelijkheid. Angst voor God. Angst om heel te zijn. Maar je maakt het kankerachtig en probeert van God te stelen zodat je een sabotagedaad op je eigen zelf kunt uitvoeren – iets ongelooflijks om te doen.

Ja, de kankercel is de enige eeuwige cel in je lichaam. Word daarom totaal kankerachtig en je zult volmaakt zijn. Er komt energie uit het cellulaire arrangement dat letterlijk wordt opgebruikt. Hetzelfde idee als de snaartheorie of de tijd die gedicteerd wordt door een associatie die de tijd bevat binnen de duur van tijd. Het is heel waar, het is voor jou onmogelijk je een punt als de werkelijkheid voor te stellen. Niet te geloven, hè? Wat je ook met de punt doet je moet er breedte aan geven om tijd te hebben. Als je er geen breedte aan geeft, zal de punt het hele universum worden – hetgeen is wat jij bent. Dus is de snaartheorie noodzakelijk, want de snaar is het idee van tijd, of de afstand tussen de oorzaak en het gevolg. De soetra. Jij hebt de communicatie verbroken in je eigen snaar, in plaats van de soetra te herstellen en die bij elkaar te laten komen.

Dus je kunt meedoen als je wilt, maar je kunt op de geknapte snaar niet tokkelen. Je laat de snaar klinken. Hij maakt een geluid, maar als de snaar geknapt is, kun je hem immers niet echt bespelen? Je probeert hem bij elkaar te houden, maar waarmee ga je hem bespelen als je hem bij elkaar moet houden? Je moet hem door iemand anders laten bespelen. Dat zal je hier niet uit krijgen. Je probeert de snaar bij elkaar te houden in plaats van hem heel te laten zijn. Ik heb goede analogieën. Hij is niet geknapt. Hij is niet geknapt. Het is het verloren akkoord. Ik zat en speelde een akkoord – als ik me alleen dat akkoord zou kunnen herinneren zou ik hier weg zijn. Ik weet het, ja ja. Heb je ooit een akkoord gespeeld? Als je je die kan herinneren – kon ik die maar terughebben. Het probleem is te proberen het terug te krijgen. Het speelt de hele tijd. Maar als je alle noten op één moment speelt, zal het niet erg harmonieus zijn, of wel? Ik heb dat een keer gedaan. Als je aan de piano zit dan speel je al die akkoorden tegelijk. Dat zijn de twaalf stammen daar. Dat is het verloren akkoord, nietwaar? Nee, je pikt er afzonderlijke delen uit om tonica te krijgen en toonladders te ontwikkelen, en dat is allemaal prima, maar je moet ze allemaal gebruiken. Dus splits ze niet op. Begrijp je dat? Splits het niet op, lokaliseer je niet ergens binnen de grote stralen. Kun je dit vatten? Je bent gescheiden door je eigen wangen, toch? Als je aan de piano zit. Kun je dat vatten? Iedereen heeft dat – A-mol. Begrijpen jullie dat? Dat is waar het is – het is de afstand tussen de twee. En jij zit gevangen in dat kleine… dat heet een zwart gat. Je zit gevangen, je zit letterlijk gevangen in je eigen achterste! Ik weet niet waar je dit hoort, maar klaarblijkelijk bevindt al je potentie zich in je eigen achterste. Dat moet wel zo zijn – je eigen genetische geheugen, wat je bent in je chakra, in je herinneringen, je geslachtsklieren, je familiejuwelen, je getuigenis aan jezelf. Je gaat getuigen aan de hand van de genetische associatie met jou in de beperkte factoring van jou, en je noemt dat een lichaam, hetgeen het is. Maar het is altijd een beperkte associatie, de I-Ching, die zich op zichzelf blijft dubbel vouwen. En ze heeft geen zichtbaar begin of einde omdat het binnen zichzelf besloten is. Maar wat binnen zichzelf besloten is zou niet werkelijk kunnen zijn omdat er geen conflict is. Het kan slechts een volledig potentieel zijn dat tot zijn eigen werkelijkheid explodeert. Dat is een feit. Dus wanneer je je in je eigen associatie bevindt, sta daar dan en laat je hele bibliotheek gewoon op je inkomen. Je komt wel goed. 

Je kunt niet weten dat het deel van je uitmaakt tot je ophoudt je er in je eigen denkgeest tegen te verdedigen. Het komt goed. Het komt goed met jou. Wees welgemoed. Verlossing is hier. 

“Kan ik daarop rekenen?”

Ik weet het niet; kijk maar naar alle dingen waar je tot nu toe op hebt gerekend, met inbegrip van de dood. Je doet er alles aan om je dood zeker te stellen; wat vind je ervan er een beetje aan te doen om jezelf heel te laten zijn? Is dat teveel gevraagd, zegt Jezus tegen je. Tjonge, jouw manipulaties om jezelf dood te houden zijn uitzonderlijk. Je maakt gebruik van een ongelofelijke macht – je gebruikt alle macht die er is om je eigen werkelijkheid te ontkennen. Niet alleen dat, maar je doet het opzettelijk. Je vindt het niet leuk om dat te horen. Je doet het omdat je het wil doen. Laten we eerlijk zijn. Je eigent je de macht van God toe, wat echt krankzinnig is, maar daar wil je niet naar kijken. Je denkt dat er werkelijk een veldslag is geweest, wat vreselijk, een razernij in de hemel en de duivel werd uitgeworpen. Nu kun je het verschil niet meer zien tussen de hel en de hemel, alsof er een verschil zou zijn, alsof de een werkelijk zou zijn en de ander onwerkelijk. Het is niet waar. Er bestaat geen associatie tussen de hemel en de hel. Jouw denkgeest is werkelijk. Jij bent werkelijk. Wat hier werkelijk is is even onwerkelijk als het onwerkelijke. Je spiegelt altijd alleen af van je eigen werkelijkheid. Je denkt dat je het verschil kan zien, maar dat kun je niet. Er is geen associatie tussen de hemel en de hel. Er is geen associatie tussen haat en liefde. Er is niet zoiets als perceptuele associatie van wat ook maar. 

Wat voor jou moeilijk te zien is, en de reden dat we aan het uitsorteren zijn, is dat elke beoordeling hiervan er letterlijk een aanval op is. En dat is moeilijk voor je om te zien. Je gaat hier weg en beoordeelt het. Oordelen is hetzelfde als aanvallen. Aanvaarding hier is onmogelijk, want met de acceptatie ervan is dit verdwenen en het oordelen ervan houdt je hier. Maar je blijft het vergelijken met je eigen oordeel, dat letterlijk de Christus kruisigt. Je vermoord daadwerkelijk deze boodschap en je hebt me altijd gedood, telkens als ik je dit hebt proberen te zeggen. Maar het enige wat ik doe is je blijven zeggen, wat dat is mijn opdracht hier, want